. . . چـون خــدایم دوســتش دارم ولی از دور، نَه... می‌شـــوم نزدیک و پُردَردم ولی رنجـــور، نَه... عشـــق اگر فرمان برانــــد مثل یک پروانه زود خاکِ تن در آتشــش ریـــزم ولی در گــور، نَه... زندگی بی‌عشــق اگر باشـــد نفهمی راز شـــوق جفت می‌گردی به یاری، لیک جفت‌وجور، نَه... ماهی‌ِ آزاد می‌فهمـــــــــد که در دریای عشــــق! می‌شـــود صـــیادِ صـــیادان ولی در تـور، نَه... ما مُریــد حضــرتش هســتیم و او ارباب جــان دسـت و دل با هم دهد بر ما ولی دستور، نَه... عاشقم هم‌ چون ســلیمانی که با عِفریت و مور حـــرف‌ها دارد ولـــی با آدم مغــــــــــرور، نَه... می‌دهی باجی به نَفْسَت غافل از اینی که عشق چشــم او بخشــــنده می‌باشد ولیکن کور، نَه... بهترین اکرام عشق این‌شد که در تکریم دوست گرچــه مأمــورت کنــد گاهـی ولی مجبور، نَه... کشـور عشـق از قضـا بر سـردرش حک کرده‌اند: شــاعران، وارد شـــوند و حاکـــم مُــزدور، نَه...! محمدعبدالله بارکار(منظر) https://T.me/manzarpoem ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ