در خانه بمانید میسوزد اگر شمع ، چو پروانه نیائید در محفل ما ، عاقل و دیوانه نیائید تنگ است اگر ، سینهء ما از غم این درد بی ماسک در این خانه و کاشانه نیائید از ریشه کند حاصل و سرمایه ی جان را در خانه بمانید و به ویرانه نیائید ویروس مخوفیست که کاشانه بر آشفت پیمانه ی مرگ است ، به میخانه نیائید دل کنده ام امشب ز رخ ماه و ستاره دیگر به سراغ بت و بتخانه نیائید تنها بگذارید مرا با غم و اندوه شیوا غزلم نجمه و افسانه نیائید مهمان"غریب"ی در این شهر کووید است تا خانه ی ما صاحب مهمانه ، نیائید بداهه حسین اسکندری"غریب"