می نشینم ته جانم و به اعماق وجود، میشوم خیره هزاران ساعت سقف لرزان نگاهم گاهی .گاه فوراره ی چشمان تب آلوده و گاهی نفس شعله ورم را به تماشا هستم .استخوانهای ترک خورده ی من تخت جمشید تنم به چه سوگند؟ که آرامگه کورش جان دیدن و دیدن دارد. به شبستان سرکی میزنم آنجا که من و ماه سخن میگفتیم ، تا که شب راحت و آرام بخوابد ، حک بیداری ما بر سر دیوار تماشا دارد من همان گم شده چون سوخته شهرم ، همه دنبال من و من به دنبال خودم میگردم گریه ام خط شجر ، تاریخ است. صبر من مهد تمدن ، سخنم میراث است مومیاییست امیدم حال و احوال مخوفی دارم. در دل مقبره وارم سالها ساکن اهرام بیابان هستم داستانم باستانیست افتخاریست که بس خویشِ خودم میخوانم صدیقه فرخنده...آوا