تو ای کرونا عجب وضعی بپا شد سرِاسر عالم ما پر بلا شد تو خود دانی ،چه بی مقدار هستی تو پایینی چرا بالا نشستی تو ره گم کرد ه د نیای هستی ترا چشمان نبیند هر چه هستی تو دانی اشرف خلق است انسان گِلش پرورده است، با دست یزدان تو شاید قدرتی از جای دیگر نشانت میدهد خود راه دیگر ز تو موجود کوچک این بعید است که انسان رابدین ذلّت کشیده است فریبت داده گر انسان دیگر پشیمان میشود هم مبتلا تر تو گیتی را چنین تحقیر کردی تلاش و کار را تعطیل کردی تو ایّام خوش نوروز بردی عبادت را ز مسجد ها ستُردی کسی لطف بهاران را ندیده گلِ از گلزار صحرا را نچیده تو شادی را ز دلها دور کردی بجایش غصّه وغم جور کردی همه خانه نشین و مات و حیران دعا خوان و پریش ،رو سوی یزدان اگر امری تو داری از خداوند همه تسلیم و گیریمش چو یک پند تو گویی جنگ و خونریزی انسان جوابش اینچنین سخت و دوچندان فروردین نود ونه