درون غزل شعله دارد زبانه زدل خواهم اين شعله را جاودانه رفيقانم اين شعله از عشق باشد كه مي جوشد از ديده ام دانه دانه بسوزاندم دم نيارم به آتش كه اين رسم عاشق بود جاودانه چو پروانه بي گفتگو زد به آتش نشايد دگر عاشقان را بهانه نهان كرده اي روي ماهت ز مردم كجا از تو ديگر بگيرم نشانه پري رو بگو تاب مستوريت را كه ناهيد هرگز نسازد فسانه چنان سوز پاييزيت در چمن زد كه ديگر نبيني زگلها جوانه من اين گفته را از بزرگان شنيدم كه عشقت بگيرد كران تا كرانه