شنیدم آمدی غم ها به در شد به عشقت واژه ها تنگ شکر شد / به رویِ سکه ها روی توام نقش به بختم دیده ات نقش دگر شد/ چنان در ریشه ام گُل کرده عشقت که شاخ و برگ آن پُر از ثمر شد/ به نذرِ دیدنت گفتم غزل را که دیدم واژه از عشقت گُهر شد/ نگاهت آینه تکثیر صد نور که رختِ قامتت نو بصر شد/ هوای ناز تو در شعر جاریست خوشا شعرم به بویت مُفتخر شد/ به هر بیتی که نامت را نشاندم به شعرم وصف تو خود همسفر شد/ نشاید بی خبر باشی ز حالم به دستت گوی دل پیکِ خبر شد/ بهای بوسه ات جانا بگو چیست نخورده می دلم زیر و زبر شد/ شهیدِ غمزه هایت گشته امّید بیا چون عشق تو خود جلوه گر شد/