ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم ای بی خبر ز لذّت شرب مدام ما (حافظ) برای صحبت گلها روان سوی گلستانیم گر اینجا محفل مستان ولی هشیار میمانیم به خاک تیره هم پیداست آن حُسن و جما ل یار که باید شست چشمان را ودیدن تازه گردانیم (1) پیاله کوچک است حافظ که تا بینی رخ یاری که گیتی هر چه را دارد همان جام تو میدانیم همه الوان زیبایی که از این خاک می روید ز تک نقشی خاک و از هزاران جلوه حیرانیم نیم صابر زمانی را که تا انگور می گردد ز صُنع و خِلقت انگور ما مستیم و شادانیم دمی غافل نه ایم از لذّت شُرب مدام تو ز لطفت هست لذّت ها اگر چشمی بگردانیم (1) مضمونی از تفکرات سهراب سپهری پرویز بابادی زمستان یکهزار و سیصد و نود