پندیات غزل نهم ، نماز استغناء دوباره وقت اجابت رسید و باران شد دوباره اشک و قلم سررسیدِ طوفان شد دوباره نافله از بغض یار می میرد دوباره سجده اسیر شراب هجران شد به شوق ماه درخشان به طاق ظلمت شب ستاره از دل من پر زد و فروزان شد قنوت بغچه ی دل باز کرد و آنچه نمود شکست آنچه شکست و قبول جانان شد عجب که در گذر این نماز استغنا خمید قامت ما و رکوع حیران شد شراب عشق و محبت طلب ز کوی نگار جوانه شو بدَران پیله را بهاران شد مشو خمیده ز عادت که شاخ خشک درخت نصیب اخگر و قوتِ جحیم سوزان شد نماز عشق و ارادت خوشا که از بر آن ستون قدسیِ کرّوبیان نمایان شد مرا به شور و ارادت تو را به اشک سحر بیا که خلوت «ایمان» اسیر بهتان شد